Strada lust schoenen rauw...

Hoe lang fiets ik nu als tevreden velomobiel.nl klant in mijn mooi gele Strada nummer 94? Het moet inmiddels al ruim anderhalf jaar zijn. Intussen gleden al meer dan 11.000 kilometers onder de Marathon Plus banden weg maar nog nooit heb ik er op gelet. Op wat er zich rond mijn voeten afspeelde. Ik trapte rustig door, de schoenen losjes ingeklikt op de SPD pedalen. Klik, kloink, en trappen maar.

Tot afgelopen week. Ik kwam thuis en trok zoals gebruikelijk mijn schoenen uit om ze in te wisselen voor een paar makkelijke instappers.  Ik peuterde een kiezelsteentje uit het profiel van de rechterschoen. "Kijk", zei ik tegen Anja, "...die zolen slijten natuurlijk niks want ik loop er elke dag nog geen 50 meter op". "Nou", antwoordde ze, "daar rechts lijkt het me anders wel behoorlijk afgesleten!". En ze wees naar een vreemde cirkelvormige plek op de rechterbuitenkant van de rechterschoen. Je herkent dat wel, vrouwen letten op andere details ;-).

Toch wel een aardige slijtplek na anderhalf jaar fietsen...

Ai! Het buitenmateriaal van de schoen was daar volledig weggesleten, maar nog niet zo ver dat er een gat in mijn schoen zat. Het was voor het eerst dat ik het zag. Schuurde mijn rechtervoet soms ergens langs in de fiets? Och, het piept en schuurt altijd wel wat in zo'n velomobiel. Niet zo vreemd dat het me nooit opgevallen was. Maar ik wilde er wel het fijne van weten.

De makkelijke slippers schopte ik snel weer uit, stapte weer in de fietsschoenen en liet me in de Strada glijden. Ik zag het onmiddellijk. Nee,  niet de rechterwielkast, zoals ik eerst dacht, daar kom je met je voeten niet eens bij in de buurt. Maar met het rechtervoetengat moet mijn schoen soms bij het passeren contact maken. Maar niet voortdurend, anders was die hele rechterschoen allang met huid en haar opgegeten door het schurende glasvezel....

Bij het linkervoetengat heb ik overigens veel meer ruimte. Laat het maar weten, of jouw schoenen ook wel eens zijn opgegeten door je fiets. Ik ben benieuwd.