Mijn fluisterstrada

In  het grote kantoor waar ik meestal werk is anderhalf jaar geleden het nieuwe flexibele werken ingevoerd. De losse kamers zijn eruit gesloopt en vervangen door grote open werkzalen waar (bijna) niemand meer een vast plek heeft.

Daar werken lijkt wel wat op velomobielrijden: het is altijd lawaaierig om je heen. Als je pech hebt zitten ze 10 meter verderop te vergaderen én voert je achterbuurman weer eens één van z'n beruchte telefoongesprekken waar geen eind aan komt. Stil is het er eigenlijk alleen op vrijdagmiddag na een uur of drie. Of je moet één van de schaarse stiltewerkplekken claimen.

Maar het is natuurlijk niet zo'n lawaai als in de Strada. Na mijn geruchtmakende Velodecibels Test probeerde ik de Zuidafrikaanse Spoilerz om de windruis onder de duim te krijgen. Dat was geen groot succes. Ik besloot zwaarder geschut in te zetten: oordopjes van Alpine Motosafe. En daar heb ik vorige week mee  gefietst.

twee typen filters, een reserve oordopje,
een inbrenghulsje en een etuitje. Kosten: ongeveer 25 euro.

Ik meldde het al kort op Twitter: het was echt wennen. Bij de dopjes krijg je groene en gele filters. Geel filtert het meest en die probeerde ik dus eerst. Met het bijgeleverde inbrenghulsje kun je ze vrij makkelijk je oor in draaien. Een beetje spuug erop maakt dat makkelijker. Als ze goed zitten, en dat lukte me niet altijd gelijk, voel je er niks van. Zitten ze scheef dan voelen ze al snel hinderlijk aan.

Het resultaat was verbluffend, in meerdere opzichten. Al dat dagelijkse fietslawaai, het geruis en geknerp van de ketting, het kettingwiel onder mijn stoeltje, het glijden van de ketting over de achtertandwielen bij het schakelen, de windruis, dit alles verdween grotendeels in het zwarte gat van die gele dopjesfilters. Tot zover missie geslaagd.

Wat hoorde ik nog wel? De claxon bijvoorbeeld, een auto aan de overkant van het kanaal op het moment dat ie me inhaalde. Een inhalende bromfiets ook pas op het moment dat ie langszij kwam. Een beetje windruis was er ook nog, net zoals nog een deel van het kettinggeluid. Op de supergrove klinkers van Apeldoorns Autoboulevard bleef alleen een diepe resonantie als een soort trillende klopboor door het stoeltje heen merkbaar. Het normale geroffel was weg. Mijn lawaaibak was een fluisterfiets geworden.

En dan merk je ook, dat je je in het verkeer niet alleen visueel oriënteert. Je gehoor is daarbij toch ook belangrijk. Ik moest extra moest opletten omdat ik verkeer van links, rechts en achter niet al van verre kon horen aankomen. Vooral in het diepe duister van de ochtend was dat een factor van belang.

Ik miste bijvoorbeeld ook het gegons van de banden in een scherpe Strada-bocht. En ook kon ik niet altijd horen of de ketting goed langs de achterderailleur liep. Je weet wel, zo'n klein rateltje dat je vertelt dat je de shifter kort iets moet aantrekken.

En last but not least, een gesprekje voeren onderweg is ook wat lastiger. Dat merkte ik toen ik op een splitsing ten oosten van Apeldoorn een Quest van links zag naderen. Het was een gele carbonversie met een witte race- of toerkap.  "Ha..., even een praatje maken" dacht ik en stak mijn hand op. De Quest stopte en de berijder vroeg mij: "Do you speak English or German?". Het was een Duitse velonaut, nog die ochtend vertrokken uit Keulen en onderweg naar, waar anders, Dronten. Hij had er al 195 kilometers opzitten en wilde de volgende dag nog door naar Assen.

Maar het hele gesprek kon ik alleen maar goed voeren, nadat ik die verdraaide oordopjes uit mijn oren had gewrikt. Het inbrenghulsje zat ergens in mijn rugzak die in de Stradastaart zat. Ik besloot dus doploos de tweede helft van mijn tocht voort te zetten.

En toen merkte ik in wat voor lawaaibak ik de afgelopen anderhalf jaar heb rondgereden. De windruis viel me eigenlijk mee, maar de rest! Het getril van mijn gele bakje, het geraas van de banden, het draaien van de ketting. En nog drieduizend andere semi-permanente geluiden.  Het leek wel alsof ik in een rijdende fabriekshal zat. Het was oorverdovend, maar na een tijdje hoorde ik dat niet meer. Tja.

Komende week ga ik over op het minder sterke groene filter. Wellicht dat de Strada dan het comfort van de ideale stiltewerkplek kan bereiken. En wat fine-tuning van de fiets kan waarschijnlijk ook geen kwaad ;-).

Update 2 oktober 2013De groene filterdopjes bevallen een stuk beter. Je hoort gewoonweg meer van je omgeving en dat is voor mij prettiger.