Also sprach Stradathustra

Kennen jullie die reclame voor Silan wasverzachter van een paar decennia geleden? Waarbij je onder de aanzwellende klanken van 'Also sprach Zahrathustra' een druppel wasmiddel in tergend trage slow-motion op een wateroppervlak zag neerdalen? En op het moment suprême bulderde het TA DÁÁÁ uit de luidspreker van je tv.

Aan die reclame moest ik afgelopen donderdag denken toen ik bijna aan het einde van een heel gewoon van-woon-naar-werk ritje was. OK, het had enórm geplensd onderweg maar ik had me diep onder mijn deksel verscholen en mijn petje met extra brede klep opgezet om de brillenglazen nog enigszins droog te houden.

Ik maakte een laatste scherpe bocht en begon aan de 2 kilometer langs de Apeldoornse Autoboulevard. Vanwege het autoverkeer liggen daar nogal wat drempels.  Ik reed de allereerste drempel op, rolde erover heen en was helemaal klaar om aan de andere kant moeiteloos af te dalen.

Pas op dat moment zag ik die enorme watervlakte voor mij. Een combinatie van zware regenval en ontbrekende putjes (nieuwbouwwijk in aanleg) had ervoor gezorgd dat zover het oog reikte ik water zag. Over de hele breedte van de weg. Maar hoe diep? Dat wist niemand. Strada 94 balanceerde inmiddels op de rand van de verkeersdrempel en begon al naar voren te hellen.

Vanaf nu leek alles in tergend trage slow-motion te gaan. Ik hoorde het door de vertraging vreemd vervormde geluid van ruisend en opspattend water. Links en rechts van mij rezen traag maar oh zo hoog twee enorme golven van regenwater omhoog. Strada94 rolde door, en ik wist het, stoppen zou nu fataal zijn.

Gelukkig was er een fotograaf ;-) in de buurt... 

Het traag kolkende water zocht zijn weg naar binnen. Ik maakte me al zorgen over de tas met kantoorkleding naast mijn stoeltje... Ik voelde mijn rechtervoet nat worden. Ja, ik voelde mij als die druppel in de Silan-reclame, ik hoorde diezelfde violen aanzwellen en pauken woest beuken.

Maar toen....toen was het ineens voorbij. De muziek verstomde. Ik had de overkant bereikt.