Gehaktballen of tosti's?

De open liggers waren dit keer ver te zoeken bij de maandelijkse tocht van LOL. Ze waren er namelijk niet. Geen wonder want toen we eenmaal als een lange geel-witte sliert van velomobielen het platteland ten zuid-oosten van Zutphen inreden werd duidelijk waarom.

 Ik geloof dat iedereen opgelucht was toen het Achterhoekse dorpje Zelhem eindelijk in zicht kwam. De straffe wind uit het zuiden was kouder dan verwacht. Gaandeweg de tocht was ik steeds iets verder weggezakt achter mijn maxi-schermpje en had ik mijn warme fleece-sjaal steeds wat verder omhoog getrokken. Eindelijk was er dan koffie met een flinke punt bij voorkeur warm appelgebak met héél véél slagroom!

Een spoorzoeker van LOL probeert aan de hand van sporen vast te stellen of we 
links- of rechtsaf moeten voor het appelgebak.  Misschien hadden we  toch rechtsaf moeten gaan?

Het was dan ook niet zo vreemd dat er een lange en diepe stilte viel toen de waard van het Witte Paard antwoordde: "Appelgebak hebt wie nich. Maar jullie kunt wel een gehaktbal krieg'n.".
 
"...of een tosti?", voegde hij er aarzelend aan toe. Want hij merkte wel dat het mis was. Er werden veel tosti's besteld dus, met grote bekers warme chocolademelk met slagroom.

Tijd om op te warmen en bij te praten. In een hoog tempo ging het over: de Risse demper, de DF, de Marathon Plus, de Durano Plus, de Kojak, de Ronde van Nijmegen, ronde vs. ovalen tandwielen, de Velotilt, en nog 34 andere vaste onderwerpen die in zo'n gezelschap van velonauten gegarandeerd voorbijkomen.

Oh ja, en natuurlijk hadden we  het ook nog even over de 'velomobielontmoeting' die ikzelf veroorzaakte. Vlakbij Kasteel Hackfort stonden we even stil. Wim trok op, en ik ook. Maar met zo'n QXS gaat dat allemaal wat trager dan met een Strada ;-)  en dus toucheerde ik heel even Wim's achterkant. Mijn fout.

Het maakte veel lawaai maar uiteindelijk bleek alleen een daglichtverlichtingsledje naar binnen te zijn gedrukt. En er zijn natuurlijk wat kraakjes bijgekomen. Ach, die pleisters van geel plakband horen inmiddels bij mijn fiets. Geel plakband dat ik ooit eens met een vooruitziende blik overnam van een velonaut met een witte Quest. Bij Wim bleef de schade gelukkig beperkt tot een paar krasjes. Wim keek er op z'n eigen manier tegen aan.

Bij Baak besloot ik af te zwaaien. Na 83 kilometers rol ik S94 de garage in. Het ledje zit inmiddels weer op z'n plek en als de regendruppels eenmaal opgedroogd zijn komt er  ook weer zo'n mooi geel pleistertje bij.