Grand Tour du Printemps met LOL

Het moet heel erg lang geleden zijn, waarschijnlijk ergens in het Stenen Tijdperk, dat de toenmalige inwoners van Drenthe besloten om met een waarlijk visionaire blik hun jachtroutes te gaan verharden. Met enorme werkmammoeten sleepten ze zware rotsblokken naar hun gebied om die daar tot klinkers te verwerken. Toen ze klaar waren hadden ze er nog een heel stel over. Die bleven in depots her en der in het gebied achter en archeologen menen daar heden ten dage grafmonumenten in te herkennen. 

Hoe je er ook over moge denken, de toestand van de Drentsche wegen tijdens de grote LOL-tocht van afgelopen zaterdag varieerde nogal eens op een schaal van ruw tot tandenklapperend. We waanden ons waarlijk even terug in het Stenen Tijdperk. Maar aan dit Drentse ongemak was natuurlijk heel wat vooraf gegaan.

Om half vijf rolde ik uit bed, drie kwartier later stond ik bij Lorenz voor de deur en mooi op tijd reden we de Houtmarkt in Zutphen op. Een karavaan van zes Questen en twee Strada's vertrok stipt om zes uur in noordoostelijke richting. We doorkruisten het mooie Twente. Ik woonde ooit tien jaar in Enschede en herkende veel plekjes uit die tijd.  We fietsen Duitsland in en te Uelsen kwam toen eindelijk, eindelijk die broodnodige koffie met appelgebakstop. Bij Biener Landbäckerei Wintering heette dat "ein Pott Kaffee mit Apfelkuchen". Het smaakte er niet minder om, niet in het minst doordat juist op dat moment het al aangekondigde buienfront voorbijtrok.

Een lekke band tijdens een LOL-rit? Da's altijd teamwerk! Tijdens deze tocht had Nico weer de 'Pomp Die Piep Zegt' bij. Digitale display, geeft een signaal bij het bereiken van de juiste druk én heeft houten handvaten!

En daarna? Daarna was het gewoon stug doortrappen tot aan het Drentse dorpje Borger. Ik had thuis al gezien dat dit zo ongeveer halfweg was. In mijn geval had ik daarna nog 160 kilometers voor de boeg. De lunch op een met verse klinkers ;-) bestraat terras smaakte uitstekend. Daarna kreeg ik echter een behoorlijke dip te verwerken. De heren LOL-lers scheurden door en ik kon het maar nét bijbenen. Ergens op het mooie Dwingelerveld ontmoette ik in een erg steil miniheuveltje in het fietspad mijn Waterloo. Ik moest even lopen. Maar dankzij het gestaag blijven innemen van verantwoorde sportvoeding kwam ik er snel weer boven op.

Een langgerekte sliert GTDP-rijders. Zoals gebruikelijk fiets ik ergens achteraan. Op deze foto rijdt Lorenz nog achter mij maar die had dan ook de walkie-talkie om Arjen, die ergens vooraan reed, te kunnen inseinen bij pech en andere stops.

Verder en verder reden we. Langs provinciale wegen en langs lange kanalen joegen we nu gestaag zuidwaarts. De wind duwde ons zachtjes in de rug en de zon en het fietsen hielden ons warm. Het leek wel of ik nooit een dipje had gehad ;-).

Op een gegeven moment kwam Hoofd Route Arjen langszij en riep me toe: "Paul, we gaan in Dalfsen eten...". Ik stak als antwoord mijn duim op. Het leek me een mirakels goed idee. Ik kreeg een heerlijk visioen van kroketten met friet en salade. Ik voelde al een ijskoud witbiertje door mijn keel naar binnen glijden. Daarvoor wilde ik nog wel even flink doortrappen.  Bij "De Zeven Deugden" bleken we nog net buiten te kunnen zitten en hadden ze precies datgene wat al eerder aan mijn geestesoog was verschenen!

Lemelerveld, Raalte en Heeten kwamen daarna nog voorbij. We passeerden Deventer, waar het gezelschap al uit elkaar begon te vallen.  Epse, Gorssel en Eefde volgden elkaar snel op en voor ik er erg in had reed ik alleen nog met Lorenz op de IJsselbrug bij Zutphen. De koplampen gingen aan en ik stuurde het thuisfront nog snel een "Zet het bier koud en de douche warm..." sms'je. Om kwart over tien draaide ik de oprijlaan van Huize Mooi Geel op. Op de Cateye stonden 323 kilometers.

Casper en Peter schreven ook over deze tocht.