Ik heb gevochten en gestreden!

Kijk, ik wordt er al lang niet meer duizelig van, van al die omwentelingen. Logisch natuurlijk want daarvoor ben ik gemaakt. Om toertjes te maken, héél veel. Dus ja, ik blijf vrij onverschillig onder die 23.000 kilometers die Paul intussen met mij heeft afgelegd. Ik doe mijn job en hij doet de zijne. Zorgen dat ik ronddraai. Maar ja, ook al heb je Plus achter je naam staan dan wil dat nog niet zeggen dat je onsterfelijk bent. Je voelt je weliswaar onkwetsbaar, en dat ben je zeker vergeleken met anderen ook, maar de praktijk van het leven is, zoals zo vaak, anders.

Ergens na zo'n 20.000 kilometers begon ik te merken dat ik wat dunner werd. Nu zijn er vooral onder de species mensen exemplaren die daar een moord voor zouden doen, maar voor ons soort ligt dat anders. Dunner betekent ouder en kwetsbaarder en een naderend levenseinde.

'To serve and protect'

Ik heb gevochten en gestreden. Honderden scherpe steentjes, stukken glas en vlijmscherpe staaldraadjes heb ik afgewenteld. Ik ving ze op in mijn pantser en werkte ze naar buiten. Of ik kapselde ze veilig in. Ik ga heel ver om mijn maatje aan de binnenkant te beschermen. Die geeft mij vorm en steun maar is zelf dun als papier en héél kwetsbaar. Wij vormen een mobiele symbiose.

Tot vandaag. Ik had het gisteren al gemerkt, een vlijmscherp steentje wrikte zich als een sluipmoordenaar stap voor stap door mijn blauwe pantser en ik stond machteloos. Dan komt de dag die je wist dat zou komen. Je voelt de lucht ontsnappen, als een laatste ademtocht. Je hebt alles gegeven en het is niet meer genoeg.....

Ik weet het en ik voel het. Na mij zullen nieuwe generaties opstaan die met het zelfde elan Paul weer 23.000 kilometers (of zelfs meer) verder zullen helpen. Zonder een enkele breuk in hun barriere.

Vanmiddag ontdekte ik dat mijn rechtervoorband leeg stond. Een miniscuul lek en het eerste na 23.000 kilometer velomobielrijden met een Schwalbe Marathon Plus. Tijd voor vervanging. De vorige set ging 22.000 kilometers mee.