In het Wetenschapskatern van zaterdag 21 januari 2012 van de Volkskrant lees ik op pagina 8 een artikel over de Eco Runner-3. Dat is een super super energiezuinige "prototype auto" ontwikkelt door een team van de TU Delft. Theoretisch moet deze ligauto op één liter benzine 5.500 kilometer kunnen rijden, dat is van Nederland naar Moskou en terug.
Bij het zien van de afbeelding bij dit artikel moest ik gelijk aan mijn eigen Strada denken; en aan velomobielen in het algemeen natuurlijk. Al was het alleen maar door de gestroomlijnde vorm en de drie wielen. Maar er is meer te melden.
De gebruikte banden hebben 10 keer minder wrijving dan een autoband. Nou, zulke banden wil ik ook wel, maar dan ook lekbestendig graag ;-). Let ook even op de claxon, die zit hier op een heel herkenbare plaats. Ook heeft de Eco-Runner natuurlijk problemen met de draaicirkel. Komt een Quest nog goed weg met een cirkel van 11 meter, de ER3 heeft een respectabele 25 meter nodig.
Veel bergruimte lijkt er ook niet in te zitten, en om er in te passen moet je een slanke bouwkundestudente zijn met een gewicht van 50 kg. Om het gebruik van 1 op 5.500 te halen moet wel een zeer constante snelheid gereden worden; vooral in de bochten is dat een uitdaging. Ook heel herkenbaar voor velomobiel-rijders. Het enige wat eigenlijk echt afwijkt is de waterstofkrachtscel, terwijl de gemiddelde velonaut vooral op krentenbollen schijnt de rijden.
Ook in velomobiel-land wordt gelukkig driftig geëxperimenteerd en geïnoveerd: Op verschillende weblogs lees ik regelmatig over windschermpjes, stormstrips, de beste en snelste banden, betere schokbrekers etc etc. Een hele goede zaak. Ga vooral door!
Wie weet dat het fietsen ooit nog maar zo weinig energie gaat vragen dat ik op een zak krentebollen naar Moskou en terug kan rijden.
Bij het zien van de afbeelding bij dit artikel moest ik gelijk aan mijn eigen Strada denken; en aan velomobielen in het algemeen natuurlijk. Al was het alleen maar door de gestroomlijnde vorm en de drie wielen. Maar er is meer te melden.
Veel bergruimte lijkt er ook niet in te zitten, en om er in te passen moet je een slanke bouwkundestudente zijn met een gewicht van 50 kg. Om het gebruik van 1 op 5.500 te halen moet wel een zeer constante snelheid gereden worden; vooral in de bochten is dat een uitdaging. Ook heel herkenbaar voor velomobiel-rijders. Het enige wat eigenlijk echt afwijkt is de waterstofkrachtscel, terwijl de gemiddelde velonaut vooral op krentenbollen schijnt de rijden.
Ook in velomobiel-land wordt gelukkig driftig geëxperimenteerd en geïnoveerd: Op verschillende weblogs lees ik regelmatig over windschermpjes, stormstrips, de beste en snelste banden, betere schokbrekers etc etc. Een hele goede zaak. Ga vooral door!
Wie weet dat het fietsen ooit nog maar zo weinig energie gaat vragen dat ik op een zak krentebollen naar Moskou en terug kan rijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten