Mijn knipperlichtrelatie

Ik heb een knipperlichtrelatie... Het is mijn innige relatie met het elektriek in mijn velomobiel. Ik hou ervan, ik vind het geweldig praktisch en goed uitgedacht. Het verlicht mijn paden in duistere tijden. Het geeft mij richting aan op momenten van keuze. Het binnenlampje geeft me een warm en gezellig gevoel als ik in de diepste winterse duisternis naar huis fiets. Het laat me nooit in de steek.

Nou ja, bijna nooit. Afgelopen week wilde ik afslaan en gaf een geroutineerde tik tegen mijn knipperlichtknuppeltje. Ik hoorde niks en ik zag al helemaal geen oranje gloed aan de linkerkant van mijn bakje. Het was nog erg donker dus verderop onder één van de schaarse lantaarnpalen ben ik maar eens gestopt. De knipperlichtcommandocentrale bleek gecrasht. "Verdorie", mopperde ik , "het verbaast me niks. Het hangt allemaal maar van draadjes wat iel aan elkaar. Die hele elektrische installatie van zo'n velomobiel is een zootje. Geen wonder dat ik nu hier richtingloos sta!".  Mijn relatie was weer even uit. De liefde was voorbij.

Gecrasht. Kaduuk. Lam. Kapot. Out of order.

Maar je kunt natuurlijk gewoon je hand uitsteken ;-), en...razendsnel viel de envelop van Velomobiel.nl al in de bus. Een nieuw knipperlichtschakelaartje. Het vervangen van zoiets kost mij een halve werkdag maar het werkt weer. En mijn relatie? Nou, het is weer dik aan!