Autorijden met het comfort van een velomobiel

In een auto zit ik zelden. En zelf besturen? Da's de laatste 25 jaar niet meer voorgekomen. Geen behoefte aan, geen zin in en op dit moment natuurlijk ook niet meer verantwoord. Ondanks het feit dat ik nog steeds een geldig rijbewijs kan tonen. Als ik in een auto zit ben ik altijd meerijder en in 99 van de 100 gevallen zit er dan een collega achter het stuur.

Autorijden is op zulke momenten altijd een nogal steriele ervaring. In een supercomfortabele fauteuil (stoelverwarming), met radio 538 op de achtergrond word ik naar mijn bestemming gereden. Regen of wind je merkt er weinig van. De airco zoemt zacht en verder is er niet veel te horen. Tenzij ik met collega 'X' in de auto zit want die houdt geen moment haar/zijn mond.  

Heel anders dan met de velomobiel naar het werk fietsen. Het geroffel en geraas van de stugge Marathon Plusjes op het asfalt, het gebulder van de wind (ondanks de oordopjes), de koude wind en soms zelfs regen die om je heen wervelt. En natuurlijk het nauwe contact met de weg en je omgeving omdat je je in zo'n opvallend én superlaag voertuigje voortbeweegt. Je voelt dat je beweegt, je voelt dat je leeft!

Afgelopen donderdagmiddag zat ik weer eens in een auto. Maar wat voor één! Met alle collega's van de afdeling (toch wel een man/vrouw of 50) gingen we  teambuilden in de buurt van Barneveld. Er waren verschillende activiteiten te kiezen en ik belandde bij de speur- en toertocht in een Citroën Mehari. Samen met drie collega's reed ik een anderhalf uur durende puzzeltocht door de Gelderse Vallei.  De aanwijzingen waren waarschijnlijk met opzet nogal complex, maar dankzij een batterij smartphones met OSmAnd en Maps.me geïnstalleerd konden we ook in de 4G-loze Bible Belt navigeren. We waren als eerste terug ;-).

Oh, welk een heerlijke eenvoud. "T lijkt een beetje op het dashboardje in de velomobiel, toch?

Mooi rode Mehari's

Wel eens in een Mehari gezeten? Een halfopen autootje met de techniek van een Lelijke Eend, een kunststof carrosserie en het comfort van een kameel. De passagiers worden tegen de elementen beschermd door plastic flappen die met drukkers vastzitten. Maar wat een ervaring! Dit was pas echt autorijden.

Het gebulder van de wind die door allerlei kieren naar binnenwaaide. Het kenmerkende lawaai van het simpele luchtgekoelde motortje dat voortdurend op volle toeren moest draaien. Even trapte de chauffeur het gaspedaal helemaal in (had je kracht voor nodig!) en we bereikten een snelheid van 70 kilometers per uur! Dat ging hard! In de bochten liep er iets aan en drong een penetrante lucht van verbrand rubber de cabine binnen. Mijn medepassagiers voelden zich wellicht wat onbeschermd maar voor mij was het eigenlijk net velomobielrijden.

'Mehariste' ergens ten zuiden van Barneveld

En de moraal van het verhaal? Eigenlijk is zo'n simpel voertuigje  goed genoeg voor 99 van de 100 autoritjes die mensen maken. Harder dan 50 hoef je toch niet en enige blootstelling aan de elementen zou voor iedereen gewoon wel eens goed kunnen zijn. Zo'n Mehari is prima om veel boodschappen mee te doen, de kinderen weg te brengen en iets langere afstanden naar je werk te rijden. En veel andere toepassingen waarbij extra laadruimte nodig is. In alle andere gevallen moet je vanzelfsprekend velomobiel gaan rijden of gewoon gaan fietsen. Auto's moeten niet complexer worden, nee ze moeten simpeler!

Nog in de ban van het VW-schandaal? Realiseer je dat als we onze moderne techniek zouden toepassen in een auto die even licht en traag is als een Mehari, nu met wagens zouden rijden die nauwelijks nog brandstof verbruiken. Volgens: De 2CV een groene auto uit 1949

Eén enorm verschil met de Strada was er wel. Na anderhalf uur blootstelling aan de elementen rolde ik verkleumd tot op het bot uit de Mehari. Ondanks mijn fleece-vest en regenjack. Om op temperatuur te komen nam ik een grote kop hete koffie. Als Stradarijder had ik na zo'n ritje voor een mooi geel en ijskoud schuimend glas gekozen.