De methode Dag Met Het Handje

Het is vrij vroeg in de vrijdagmiddag, de werkweek zit erop, de uren zijn gemaakt, het waterschap in Apeldoorn heeft me vrijgelaten ;-). De zon schijnt en het is heerlijk fietsweer. Ik ben bezig met de laatste kilometers van mijn Fietstelweek. Om ze daar alert te houden fiets ik niet helemaal langs het kanaal maar over de lange rechte Hallsedijk. Da's weer eens wat anders en 2,5 kilometer langer.

De versnelling staat op Olfen, ik doe er zo weinig mogelijk moeite voor. Thuiskomen doe ik toch wel, op een minuut of 10 meer komt het echt niet aan. "Olfen is a state of mind, not a specific speed...", zou een bekende bhoedistische guru ooit eens gezegd kunnen hebben.

Hoe ik ook fiets, onvermijdelijk moet ik altijd een stukkie langs dat mooie Apeldoornse kanaal. Niks mis mee, heerlijk slenterfietsen met het kabbelende water aan mijn rechterkant. Aan de overkant doen automobilisten en motorrijders verwoedde pogingen om zo snel als mogelijk naar huis te komen, maar ik, ik ben aan die aandrang vandaag ontstegen.

Ik zeil een bocht om en zie ze voor mij fietsen. De zilvergrijze haardossen schitterend in het zonlicht. Gepensioneerd, heerlijk ontspannen én elektriek ondersteund. Zeg maar: bezig met  het gewone mensen Olfen. Niks mis mee maar mijn tempo ligt, zelfs  nu, toch wel een ietsepietsie hoger dan van deze twee fietsers. Ik zal er echt langs moeten.

Omdat ik in zo'n ontspannen stemming ben grijp ik niet eerst naar de claxon. Ik geef een flinke ruk aan mijn belkoordje, de dingdong in het vooronder laat horen dat ie nog steeds voor de volle 100% meedoet.

inhalen!

Dat helpt wel wat. Meneer, die links rijdt, wordt door mevrouw op de arm getikt. Hij schuift 2,3 centimeter naar rechts en denkt dat dat voldoende is. Maar hij weet nog niet wat er aan komt. Het sonore gerommel van een velomobiel op asfalt, herkent ie niet.

Ik heb meer dan die 2,3 centimeter speelruimte nodig. Dan de claxon en dat helpt. Meneer zakt af en gaat naar rechts. De Rode Zee heeft zich geopend. Ik druk iets op de pedalen en glijdt geluidloos in positie. "Oh wa's dat nou...?", hoor ik rechtsboven als ik meneer passeer. Ook mevrouw laat zich niet onbetuigd. "Oh jee, jeeeee...", hoor ik. Ja best eng en even schrikken, zo'n geluidloze banaan die op kniehoogte voorbij glijdt. Ook al is maar met Olfsnelheid.

Om die schrik een beetje goed te maken, en daar draait dit hele verhaal om, heb ik een standaard methode. Zodra ik gepasseerd ben steek ik mijn rechterhand vriendelijk op en wuif subtiel.  Het signaal: hartelijk dank voor uw medewerking een volgende keer doen we  het graag net zo. En ik heb het gevoel dat dat werkt. Vaak hoor ik dan achter mij nog roepen: "Dank je wel", of  "Goedemiddag!" of zoiets.

Dus voor een nog betere acceptatie van de velomobiel tijdens en vlak na het buitengewoon kritieke proces van inhalen wordt de methode "Dag Met Het Handje" door ons van Mooi Geel van harte aanbevolen. Of zouden jullie deze twee gewoon het kanaal ingetoeterd hebben?

Dit verhaal kreeg een duister vervolg