Spits(roeden) rijden bij een brugkabouter

Mijn handelen tijdens het velomobielrijden wordt bepaald door de gedachte van veiligheid voor alles. Het is geen neurose, of dwanggedachte die het plezier in het fietsen verminderd of zelfs doet verdwijnen. Integendeel, het is een heel rustgevend idee. Het idee is dat ik bij elke verkeerssituatie denk: (het gaat vrijwel automatisch) is dit een risico? Kom ik in conflict met andere weg- en fietspadgebruikers? Geen zicht bij een kruising door hoog gras, betekent dus afremmen of stoppen. En dan pas voorzichtig oprijden.

"Safety is not a gadget but a state of mind." Meer citaten

Door de hogere snelheid en lage positie ben ik vanzelf zo gaan denken. Een alertheid die vermoed ik ook bij andere velomobielrijders aanwezig is. Ook mijn woon werk route is op deze gedachte gebouwd, de moeilijkste punten probeer ik te vermijden. Maar er blijven natuurlijk een paar hotspots waar je het als velonaut lastig hebt.

Eén zo'n punt is de (voor mij) stoplichtloze kruising van de drukke Eerbeekseweg (de N787) met het Apeldoorns Kanaal. Aan de overzijde staat het pannenkoekenrestaurant met de inspirerende naam "De Brugkabouter". 's Ochtends is het een piece of cake en kan ik meestal zo doorrijden. Op terugweg, in de spits, is de situatie heel anders.

Spitsroeden rijden
Het verkeer dat wacht voor het stoplicht richting Eerbeek hoopt zich dan voortdurend op en blokkeert meer dan eens mijn route naar het zuiden. Vaak zit er niets anders op dan me tussen de auto's door te wurmen en voorzichtig naar rechts te kijken of er aanstormend verkeer is, dat in dit geval van drie richtingen kan komen. Als er dan ook nog eens auto's in én uit de smalle Knoevenoordstraat willen, waar ik net uit kom, heb je al snel een potje met pieren waarin het als Strada onprettig toeven is.

Mijn voortdurende 'studie'  naar een betere (lees hier ook veiligere) woon werk route leverde een mogelijk alternatief op. Niet oversteken maar een paar honderd meter zuidelijker de drukke N787 oversteken en dan verder via de Elzenweg. Totale afstand omfietsen 150 meter. Met slechts een geringe omweg zou ik het hele onoverzichtelijke gekrioel bij het kanaal kunnen vermijden én in alle rust kunnen oversteken. 

De praktijktest: in de ochtend heen
Er zijn wel wat hobbels die genomen moeten worden bij het fietsen over deze nieuwe route. Ten eerste is de Elzenweg halfverhard. Wel van een goede kwaliteit dus ook met meer dan 25 km p/u op de teller is dat nog goed te doen. Met dank aan meneer Risse voor het gladstrijken van de kuilen en hobbels.

Het begin van dit landweggetje is een stukje "fietspad". Tussen aanhalingstekens want het is één Strada-achterband breed en de rest is gras van een halve meter hoog. OK, daar ploegen we gewoon doorheen. De oversteek bij de Eerbeekseweg is goed te doen. Niet zo verwonderlijk om 06.00 uur.

De échte praktijktest: in de middagspits terug
Het voelt relaxed aan het drukke kruispunt achter mij te laten. Een paar honderd meter flink vaart zetten en ik sta al op de kruising met de Elzenweg. Daar wordt me in één klap duidelijk dat ik deze route dus niet vaker ga nemen. Het gras staat hoog maar ook zonder hoog gras heb je hier in een bocht in de weg nauwelijks zicht. Die weg is nl. scheef in de bocht gelegd en je kijkt als het ware tegen het wegdek aan omhoog, naar links en rechts is er géén zicht. Zo weinig dat ik uitstap en de Strada met de hand naar de overzijde dirigeer. Als kers op de appelmoes is er aan het eind weer het supersmalle fietspaadje dat nu ineens steil naar het kanaal omhoog blijkt te leiden. Slechts met slippend achterwiel haal ik net het asfalt.

Weer wat geleerd. Door mijn ijver een zo veilig mogelijke route te vinden kwam ik in nog overzichtelijker vaarwater terecht. Op dit punt blijft die route dus (voorlopig) ongewijzigd en moet ik, net als altijd, extra blijven opletten. Dat is het lot van de velomobielforens.

Lees het vervolg