Dekselweer onder een lekke paraplu

Iedereen die dit weblog al een tijdje volgt weet dat ik een verstokte cabrio-rijder ben. Zolang mogelijk probeer ik dat verdraaide schuimdeksel achter het stoeltje te houden. Met de velomo-poncho heb ik me al succesvol door vele buien geslagen, en je kunt je natuurlijk ook gewoon eens nat laten regenen. 

Maar toen ik vanochtend wakker werd hoorde ik het al. Het is dekselweer: de regen gorgelde ijverig door de regenpijp, de bamboe in de tuin zwiepte kletsnat tegen het raam. Niks cabrio dus.

Bij een incidentele bui heb ik op het grootste deel van mijn route het voordeel van een natuurlijke paraplu. De dikke bomen langs het kanaal met hun dichtbeloverde lange takken geven ook bij een pittige bui nog geruime tijd beschutting. Maar deze groene paraplu is wel zo lek als een mandje. Uiteindelijk, als de bui alweer overgedreven is, begint het grote lekken. Met elke zuchtje wind komen er een paar emmers water naar beneden. Al die uitgestelde druppels geven uiteindelijk gevolg aan de wet van de zwaartekracht.

Het deksel had ik dus vandaag hoe dan ook hard nodig. Zit ik net een half uur achter mijn bureau, breekt er toch even een waterig zonnetje door. Tja, 't is natuurlijk wel een Nederlandse zomer.