De GPS gaf aan het eind van de straat al aan dat het bewogen gemiddelde zo rond de 25 kilometer per uur lag. Niet zo vreemd want de e-ondersteuning valt daarboven uit. Van de wetgever mag je harder fietsen maar dan wel zonder hulp van de electrotechniek. Met de Strada zie ik juist die snelheid langzaam oplopen van ver onder de 25 naar ruim erboven.
Voor mijn gevoel won ik bij het bochtenwerk weinig ten opzichte van een reguliere rit met de Strada, maar bij het kruisen van wegen sloeg de weegschaal direct door in het voordeel van de e-bike. Ik kon boven het hoge riet langs het kanaal uitkijken en al ruim van tevoren inschatten of het stoppen of doorrijden zou worden.
Even afremmen? Geen probleem, de e-power sprong zacht zoemend aan en duwde me snel weer naar een constante kruissnelheid van 26,5 kilometer per uur. Zeker 8 versnellingen had ik ter beschikking maar gebruiken deed ik ze niet. Ook dat is weer anders met de Strada waar ik me wezenloos schakel en vooral bezig ben met afremmen en versnellen en dat telkens weer.
Uiteindelijk kon ik na een rijkelijk met hemelwater overgoten rit de plussen en minnen optellen. Ik was ruim een uur en vijf minuten onderweg geweest; ongeveer 10 minuten langer dan een gemiddelde velomobielrit. De benen deden wat zeer en ik miste vooral het comfort van mijn luie, droge en warme zitje. Terug was het niet anders. Het hemelwater was minder rijkelijk aanwezig maar snelheid en overzicht bleven onveranderd. Vlak voor Dieren miste ik de claxon van de Strada. Zwalkende senioren reageerden niet op de standaard dingdongbel.
Last but not least: de ruimte die je krijgt met gewone fiets op de weg (e-bike or not) is toch minder dan wat je als velonaut gewend bent. Kortom, het was een interessante ervaring maar niet voor herhaling vatbaar.
Toen ik de Tasman City de garage induwde knipperde de accu vermoeid: "ik wil aan het stopcontact, ik ben op...". Terwijl ik zelf na een woon-werk ritje velomobielen juist weer vollédig opgeladen uit de fiets klim.
Het lijkt wel op fietsen, maar het is het toch net niet. Of echt niet eigenlijk.
BeantwoordenVerwijderenToen ik na mijn ziektegeschiedenis weer aan het fietsen begon, heb ik een Sinner ComfortE gekocht. Ik ben deze fiets "erg dankbaar", want deze fiets heeft mij weer aan het fietsen gekregen.
Toen ik daarna echter weer overstapte op een echte fiets, gaf mij het echte fietsen waanzinnig veel meer voldoening dan het vooruit gestuwd worden op een E-bike.
Nogmaals: het is toch niet echt fietsen.
Als de keus echter is een auto/scooter/trein/bus of een E-bike, dan zeg ik meteen doen.
Als de keus gemaakt moet worden tussen een echte fiets en een E-bike, dan zeg ik: "Ga voor de echte fiets."
Ik ben een grotere luiaard dan jullie : ik reed proef op de E bike van mijn schoonouders en was er direct enthousiast over.
BeantwoordenVerwijderenIk zie direct de voordelen voor de woon-werk forens die niet wil/kan zweten omdat hij naar werk moet zonder dat daar een douche is. Steeds bij accelereren neemt deze je veel arbeid uit handen...eehh voeten. In principe zal de motor de meeste tijd in een velomobiel uitgeschakeld zijn omdat je sneller rijdt dan pakweg 25 km/u dus van helemaal geen gezonde beweging meer is geen sprake.
Ook voor rijder in gebeiden of landen waar heuvels of bergen zijn is dat een uitkomst. De motor kan zelfs meehelpen de snelheid te reduceren bij de afdaling, zonder de fietsremmen te oververhitten. Het is wat praktischer dan elke dag een remparachute moeten uitgooien....in praktijk neemt men dan de auto natuurlijk...
Maar een lichaam heeft bot en spier belasting nodig om weer gezond te worden of blijven. Zelf arbeid verricht blijft te prefereren, maar e-ondersteuning is altijd nog gezonder dan de auto pakken.